مرغ سحر خوان

مرغِ سحر خوان

مبادا لحظه ای تلخی    در آن کام         دو چشم و چهره ات خندان تر از جام

نیاید  خدشه ای      بر نای ِ ایران         که   تحریرت   کند   یک   ملت آرام

ملاحت زانکه با حُسنت در آمیخت      به هر جای ِ جهان  چون  شه  زنی گام

ز گل گشتت به باغ شعر و دیوان          دلان    گنجینه   شد  از شور  و الهام

نکردی   غفلت  از گلزار ِ سعدی           نه از خواجه,  نه از رومی  نه  خیام

ز جانت  جان گرفت   نوپایِ نیما            تو سیمرغی شدی, سنت  یکی   سام

پیاله   پر ز گوهر ها   چو کردی            غنا  مستی    دهد,    برتر   ز  گلفام

ز ثالث خواندی  و سوزِ زمستان            ز ظلمِ   تیشه ها   بر  سروِ   خوشنام

فریدون  تازه  شد از  بویِ  باران           رهی    گلشن  نشین         از یادِ ایام

چه خوش نقشی ز عارف بر کشیدی        ز شورِ  عاشقی , و ز  رنجِ    فرجام

رود  این زردی  و غم  خوردنِ ما         سپیده   سر زند   در پشتِ  این    شام

نگیرد  خامشی مرغِ   سحر  خوان         همایِ  بختِ     تو   همواره    بر بام

خزان و زردیش دور از شجر باد            شکوفه     تا  ابد   بر بید  و    بادام