تقدیم به ناهید شیرپیشه و منوچهر بختیاری
و همه خانواده های داغدار آبان نود و هشت
خون آشام
پویا،
چه کسی کشت ترا؟
اجنبی بود، یا که مامورِ نَجا؟
وای از این ظلم و ریا
پویا،
آن که انگشت بر آن ماشه فشرد
آن که انگشت بر آن ماشه فشرد
لحظه ای کرد درنگ؟
یا چو
رگبار پراکند فشنگ؟
پویا،
چه کسی گفت شرور؟
به جوانی که سرش دارد شور
به عقابی که پَرد در رهِ نور
نشده ذوب در آن کورهِ زور
نکند عُمر تَبه چون مزدور
نَبُرد نایِ کسان با دستورَ
نَبُرد نایِ کسان با دستورَ
***
ای که در بیت کنی فتنهِ نو
ای که در بیت کنی فتنهِ نو
سرخوش از مدح دهی سینه جلو
باغِ رضوان بفروشی به دو جو
مُلکِ دارا بگذاری به گِرو
نگران باش و بیندیش به هنگامِ دِرو!
سوزِ ستّار ز گوهر بشنو
خدعه بس کن، تو در این چاه مرو
***
تو ای ناهیدِ خنیاگر
تو ای ناهیدِ خنیاگر
به دشت لاله ها بنگر
ببین در آسمان اخگر
زمستان می رود دیگر
بهاران می رسد فردا
نشان از هر کران پیدا
و خواند مرغکِ شیدا:
"که ایران جاودان بادا"
No comments:
Post a Comment