بدنبال وخامت اوضاع سیاسی در جمهوری اسلامی و پیامدهای ِ تلخ اقتصادی و اجتماعی آن, نام استرالیا بعنوان گریزگاهی رویایی در ذهن بسیاری از هموطنان آسیب دیده مان نقش بسته است, بطوریکه در یکی دو ساله اخیر کمتر ماهی است که مطلبی ِ آزار دهنده در مورد پناهجویان ایرانی نشنویم.
خبر ها همه سیاه اند و غم انگیز, یا در مورد غرق شدن قایقی از کار افتاده که بیشتر از ظرفیتش مسافر داشته و در نیمه راه همه پناهجویان را به کام مرگ فرستاده, و یا برخورد کشتی های مستهلک ماهی گیری با صخره های ساحلی استرالیا و روی دادن فجایع گریزناپذیر.
چه زیبا بود اگر مشکلات پناهجویان به همین جا ختم می شدند و دروازه های بهشت زمینی بر روی جان بدر بردگان به آسانی باز می گشتند, اما واقعیت چنین نیست , گویی لازم است که این درماندگان دردها و رنج های دیگری را هم تجربه کنند.
خوشبخت ترین آنها, کسانی هستند که همه اعضای خانواده با هم و به سلامتی به ساحل نجات پا گذاشته اند, اما این گروه فقط اقلیت کوچکی از تازه واردان را تشکیل میدهند و اکثریت شان همچنان دل نگران ِ همسران و یا فرزندان به جا مانده, می باشند.
گرفتن اجازه اقامت و کار در استرالیا برای پناهجویانی که از راه های آبی میرسند از مهمترین مشکلاتی است که قوانین موجود در سر راه آنان قرار میدهند و بنظر میرسد که به علت افزایش تعداد متقاضیان, شمار این نوع سختگیری ها سیر صعودی گرفته اند.
علاوه بر این مشکلات, هر روزه خبرهای تکان دهنده ای از بد رفتاری ماموران حکومتی جمهوری اسلامی با بستگان پناهجویان بگوش آنها میرسد و حتی نمونه هایی از گروگان گیری و مصادره اموال.
شکی نیست که در مورد مادرانی که همسر و فرزندانی در ایران دارند, فشار این سختی ها بسی سنگین تر و تحمل ناپذیر تر می باشد.
و فراموش نکنیم همه چالش های فرهنگی, مذهبی و اقلیمی که برای هر مهاجری در سرزمین های نو وجود دارد و ترکیب آنها برای بسیاری از مهاجران قانونی هم تحمل ناپذیر می نماید.
No comments:
Post a Comment